De politie kan gebruik maken van bepaalde verhoortechnieken om eventuele weerstand van de verdachte te breken, zodat een zwijgende verdachte gaan verklaren of een ontkennende verdachte alsnog bekent. De rechercheur zal zich goed voorbereiden op het verhoor en zich op de hoogte stellen van de feiten van de zaak en de verdachte. Hoe meer de verhoorder van de verdachte en zijn achtergronden weet, hoe meer hij de zwakheden van de verdachte kan gebruiken bij het breken van diens weerstand. De politie maakt o.a. gebruik van de verhoortechniek van negen fasen.\u00a0Het negen-fasen-verhoor bestaat uit de volgende fasen:<\/p>\n
1. positieve confrontatie;
\n2. thema ontwikkeling
\n3. hanteren van ontkenningen;
\n4. weerleggen van de argumenten van de verdachte;
\n5. vasthouden van de aandacht van de verdachte;
\n6. inspelen op de gemoedstoestand van de verdachte;
\n7. het bespreekbaar maken van een bekentenis;
\n8. mondelinge bekentenis;
\n9. schriftelijke bekentenis.<\/p>\n
In de eerste fase wordt de verdachte beschuldigd van het plegen van het misdrijf. Hem\/haar wordt verteld dat de resultaten van het opsporingsonderzoek er duidelijk op wijzen dat de verdachte het misdrijf heeft gepleegd. Ook als ze geen bewijs hebben, laten ze dit niet merken.\u00a0Daarna wordt een korte pauze ingelast, waarin de politie\u00a0de verdachte observeert. Vervolgens herhaalt men de beschuldiging, om zo te kijken hoe hierop wordt gereageerd.<\/p>\n
In de tweede fase worden verschillende ’thema’s’ aan de verdachte\u00a0aangereikt, met de bedoeling de morele implicaties van het misdrijf te\u00a0minimaliseren, dan wel te minimaliseren. De te volgen tactiek hangt af van\u00a0het soort verdachte. Bij de ge\u00ebmotioneerde verdachte moet de verhoorder\u00a0een goede verstandhouding opbouwen met de verdachte. Hij reikt daartoe\u00a0een aantal thema’s aan om het delict te minimaliseren. Hij geeft\u00a0bijvoorbeeld een moreel aanvaardbaar motief aan voor het plegen van het\u00a0misdrijf en benadrukt dat anderen in zijn situatie hetzelfde zouden hebben\u00a0gedaan. In zedenzaken wordt dit nogal eens toegepast.<\/p>\n
Andere gebruikte minimaliseringsstrategie\u00ebn zijn te suggereren dat\u00a0de strafmaat niet al te hoog zal zijn, of dat het slachtoffer ook geen lieverdje\u00a0was.\u00a0Bij een niet ge\u00ebmotioneerde verdachte is de tactiek anders: zo’n verdachte\u00a0ziet het verhoor als uithoudingsvermogenstest. Dan worden juist de\u00a0consequenties van het verder zwijgen gedramatiseerd (gemaximaliseerd)\u00a0worden, en moet gesuggereerd worden dat er voldoende bewijsmateriaal\u00a0voorhanden is, zodat verder zwijgen geen zin heeft.\u00a0Er zijn andere zaken die in deze fase van belang zijn. Zo kan getracht\u00a0worden de verdachte op een enkele (kleine) leugen te betrappen. Hij is dan\u00a0psychologisch in het nadeel, omdat zijn geloofwaardigheid afneemt. Ook kan\u00a0de verhoorder proberen de verdachte toe te laten geven dat hij zo niet als\u00a0dader, dan toch op andere wijze met het misdrijf te maken heeft, bijvoorbeeld doordat hij in de buurt was. Ook kunnen verdachten tegen elkaar
\nuitgespeeld worden.<\/p>\n
In fase drie gaat het om het omgaan met de ontkenning van de verdachte. De politie wil voorkomen dat de verdachte blijft ontkennen, omdat het dan steeds moeilijker wordt om de verdachte aan het praten te krijgen. De pogingen van de verdachte te ontkennen moeten voortdurend onderbroken worden door de verhoorder die moet blijven zeggen dat de verdachte moet luisteren naar wat hij heeft te zeggen. Er zouden verschillen zijn tussen de manier waarop de onschuldige en de schuldige ontkennen. Zo zouden onschuldige mensen alleen blijven ontkennen en daar directer in zijn, terwijl schuldigen vaker redenen zouden geven voor hun onschuld, ontwijkender en aarzelender zouden zijn.<\/p>\n
In fase vier worden de door de verdachte naar voren gebrachte argumenten weerlegd. Als geen van de argumenten steekhoudend blijkt, zal de verdachte onzeker en apathisch worden. De politie probeert dan in fase vijf de aandacht van de verdachte vasthouden, door de fysieke afstand te verkleinen, door hem eventueel aan te raken, door het oogcontact te bewaren en door hem bij zijn voornaam te noemen. Een schuldige verdachte wordt hier doorgaans gevoeliger voor de suggesties van de verhoorder.<\/p>\n
In de zesde fase, als het erop lijkt dat de verdachte op gaat geven, moet de verhoorder de gedachten van de verdachte richten op een specifiek en centraal thema betreffende de reden voor het delict. De verhoorder is dan begripvol en sympathiek en dringt aan op bekennen. Hij kan echter ook zorgen dat de verdachte zich schuldig voelt. \u00a0In fase zeven wordt de verdachte geconfronteerd met twee mogelijke alternatieve redenen voor het plegen van het misdrijf. Beide zijn belastend, maar zij zijn zo verwoord dat door het aangeven van de eerste reden, gezichtsbehoud mogelijk is, terwijl de andere reden weerzinwekkend is. Met andere woorden aan de verdachte wordt de mogelijkheid\u00a0geboden een verklaring te geven, die een bekentenis gemakkelijker maakt.<\/p>\n
Fase acht en negen houden dan de mondelinge bekentenis en de schriftelijke bekentenis in. Overigens mag de wettelijke verantwoordelijkheid van de verdachte voor het misdrijf in al deze fasen nooit verkleind worden. Als pogingen tot sympathie en begrip gefaald hebben, wordt vaak de methode ‘vriendelijk-onvriendelijk worden toegepast. Zij wordt meestal door twee verhoorders toegepast, waarbij de ene verhoorder vriendelijk en sympathiek is, en de ander onvriendelijk. Beide rollen kunnen ook door dezelfde verhoorder op verschillende tijdstippen tijdens het verhoor gespeeld worden. De verhoorder zou door het benadrukken van het verschil vriendelijk-onvriendelijk, de neiging hebben sneller op de sympathieke aanpak te reageren. De techniek zou vooral effectief zijn bij een stille en niet-reagerende verdachte<\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"
De politie kan gebruik maken van bepaalde verhoortechnieken om eventuele weerstand van de verdachte te breken, zodat een zwijgende verdachte gaan verklaren of een ontkennende verdachte alsnog bekent. De rechercheur zal zich goed voorbereiden op het verhoor en zich op de hoogte stellen van de feiten van de zaak en de verdachte. Hoe meer de […]<\/p>\n","protected":false},"author":1,"featured_media":0,"parent":0,"menu_order":0,"comment_status":"open","ping_status":"open","template":"","meta":{"_monsterinsights_skip_tracking":false,"_monsterinsights_sitenote_active":false,"_monsterinsights_sitenote_note":"","_monsterinsights_sitenote_category":0},"yoast_head":"\n